Όλες οι ασθένειες μεταφέρουν κρυφά μηνύματα. Αναρωτηθήκαμε ποτέ, τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε; Που πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε; Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε;

Η απάντηση είναι κοινή. Βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις αποθήκες του ψυχισμού μας.

Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες και ξεχύνονται στην ψυχολογική μας κατάσταση και στο σώμα μας, μεταφέροντας ένα κρυφό μήνυμα.

Θυμάστε τότε που είχατε κατακλυστεί από πανικό και με δυσκολία συγκρατήσατε την ψυχραιμία και τις κραυγές σας; Και εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυα σας ή τις διαμαρτυρίες σας; Όλοι έχουμε να θυμηθούμε παρόμοιες στιγμές.

Τι έγιναν όμως τα δάκρυα που δεν κύλησαν, οι κραυγές που δεν ακούστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν, τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν ; Χάθηκαν; Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι.

Η φυσική επισημαίνει πως τίποτα, μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση, άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο, σκέψη, επιθυμία, φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί μόνο να μεταλλαχθεί.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις περί ψυχοσωματικής ιατρικής η οποία επιβεβαιώνει πως συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας και δεν μπορούν να ικανοποιηθούν γίνονται τελικά οι Μυστικοί Συνωμότες που μαζί με τους διάφορους νοσογόνους παράγοντες, καταβάλουν το αμυντικό μας σύστημα. Η πανάρχαια εμπειρική γνώση των λαών δεν έτρεφε καμιά αμφιβολία για την σχέση της λύπης με την ασθένεια.